Twee verschillende keren, afgelopen week, vroeg een cliënt mij tijdens een knuffelsessie of ik hen steviger wilde vasthouden. Ik trok mijn armen voor zover het nog kon, iets strakker om hen heen. De behoefte was voelbaar. Er was veel gebeurd. De sessie was een oase in een dor landschap van verlies, verwarring en gemis.

Woensdagavond, tijdens mijn wekelijkse online intervisie met collega’s uit de VS, vertelde een van hen exact hetzelfde: een cliënt had haar ook gevraagd: “Hold me tighter.”

We stonden stil bij dit opmerkelijke toeval. En bij wat het zegt over deze tijd. Amerika met haar klopjacht op “vreemdelingen” en Nederland met haar aangenomen asielwetten.

Want hoe vaak hebben mensen het lef, juist in tijden van maatschappelijke en persoonlijke onzekerheid, en verharding, om niet voor afsluiting te kiezen, maar voor verbinding?

Voor wie liefdevolle aanraking nooit vanzelfsprekend was- mensen die opgegroeid zijn zonder veiligheid, of voor wie aanraking zelfs pijnlijk of vernederend was- kan een innige knuffel levens veranderend zijn.

We vergeten soms hoe basaal en belangrijk menselijke aanraking is. Voor velen onder ons zit het uitsluitend verweven in de functionele aanrakingen van het dagelijks leven: een handdruk, de huisarts die je bloeddruk opneemt, de opticien die je bril afstelt. Voor sommigen is dit alles wat ze ooit zullen krijgen aan fysieke nabijheid.

Sommige mensen kennen aanraking alleen in de context van geweld of onveiligheid. En juist zij, die daaruit opstaan, verdienen bewondering.

Ik heb diep respect voor mensen die ondanks trauma, afwijzing, verlies en eenzaamheid toch opnieuw kiezen voor contact. Voor degenen die- hoe moe, bang of gekwetst ook, hun hart openhouden, en durven zeggen: “Hou me vaster.”

Want in een wereld die soms bikkelhard, chaotisch en meedogenloos voelt, is dit misschien wel de moedigste vraag die je kunt stellen.

Aan iedereen: hou elkaar alsjeblieft vast.

Letterlijk, figuurlijk. Vaker. Zachter. Steviger.